TEMPO DE CHORAR

Hei de chorar sin bágoas duro pranto
polas pombas de luz aferrolladas,
polo esprito vencido baixo a noite
da libertá prostituída.
As espadas penduran silandeiras
coma unha chuvia fría diante os ollos
e teño que chorar na sombra fuxidía
diste pútrido vento
que arromba a lealtá e pon cadeas
no corazón dos homes xenerosos.

Pois que somente os ollos me deixaron
para chorar por iles longos ríos,
hei navegar periplos, descubertas
por tempos que han de vir cheos de escumas,
por onde o día nasce,
alí onde xermola o mundo novo.
Pois que o que chora vive, iremos indo;
indo, chorando, andando,
salvaxe voz que ha de trocarse en ira,
en coitelo de berros i alboradas
para rubir ao cumio dos aldraxes.

E pois que cada tempo ten seu tempo,

iste é o tempo de chorar.

.

Breve comentario do poema:
Neste poema, Celso Emilio fai unha dura crítica ao conformismo de moita xente, que prefire chorar as súas penas en silencio en lugar de loitar por conseguir os seus obxectivos. Celso Emilio pretende concienciar á xente de que hai que loitar pola liberdade, e deixar de lamentarse porque as cousas non van ben. Persoalmente, estou totalmente de acordo con el, por iso me gusta tanto este poema.